Η Γυναίκα του Ίσνταλ, το αστυνομικό μυθιστόρημα του Βαγγέλη Γιαννίση, το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα, αν και προϊόν μυθοπλασίας, αποτελεί μία εξαιρετικά φαντασμαγορική και αληθοφανή εξήγηση μίας υπόθεσης που μέχρι σήμερα δεν έχει εξιχνιαστεί.
Με μικρά κεφάλαια που σε μετέφεραν από σκηνή σε σκηνή, αισθάνεσαι σαν να παρακολυθείς μία ταινία που σε κρατάει σε αγωνία κάθε δευτερόλεπτο!
Συνολική βαθμολογία: ★★★★½
Σύνοψη
Το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας διαδραματίζεται το 1970, έπειτα από την ανακάλυψη του πτώματος μίας γυναίκας σε ένα απομονωμένο μέρος της Νορβηγίας, η οποία απεβίωσε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Το γεγονός ότι η συγκεκριμένη γυναίκα είχε φροντίσει να αποκρύψει την πραγματική της ταυτότητα και κυκλοφορούσε με πλαστά διαβατήρια μεταξύ χωρών, κατάφερε μόνο να περιπλέξει τη διεξαγωγή της αστυνομικής έρευνας.
Γιατί με συνεπήρε το μυθιστόρημα
Το συναρπαστικό στην υπόθεση που μελετάει το βιβλίο είναι ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Είναι εμφανές πως ο συγγραφέας έχει κάνει ενδελεχή έρευνα, έχει συμβουλευθεί άτομα και ερευνητές που ενεπλάκησαν στην εξιχνίασή της και παρουσιάζει τη δική του εκδοχή των όσων συνέβησαν. Αν και προϊόν μυθοπλασίας, δεν μπορούσες παρά να συμμεριστείς την άποψη του συγγραφέα ότι δε θα ήταν απίθανο να έχουν εμπλακεί μυστικές οργανώσεις, τόσο στο θάνατο της γυναίκας όσο και στη συγκάλυψη των πραγματικών αιτιών πίσω από αυτόν.
Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα δεν επρόκειτο για ένα τυπικό αστυνομικό βιβλίο που ακολουθεί απλώς έναν ερευνητή και την ομάδα του καθώς προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο. Αντιθέτως, σε κάθε κεφάλαιο βλέπουμε τα γεγονότα από τη σκοπιά διαφορετικών χαρακτήρων, τόσο από την πλευρά της αστυνομίας και κυβερνητικών οργανώσεων, όσο και από εκείνη αντίπαλων ομάδων.
Επιπροσθέτως, με τη βοήθεια flashbacks έχουμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε τι ακριβώς συνέβη, σε πολλές περιπτώσεις καλύτερα και από τους ίδιους τους επιθεωρητές, και να κατανοήσουμε πόσο εμπλέκονται στην πραγματικότητα τα πράγματα.
Ειλικρινά, σε ωθεί να αναρωτηθείς μήπως τελικά το συγκεκριμένο έγκλημα δεν ειναι ανεξιχνίαστο...
Τι ίσως να άλλαζα
Το μόνο που θα προτιμούσα να είναι λίγο διαφορετικό, θα ήταν ο τρόπος με τον οποίο έκλεισε η υπόθεση. Καταλαβαίνω απόλυτα πως όλα έγιναν με τον τρόπο αυτό ώστε να αποτυπώσουν μία πραγματικότητα που ενδεχομένως να είναι αντίστοιχη με εκείνη πραγματικών υποθέσεων που προσομοιάζουν αυτής σε σημαντικότητα και σε αναγκαιότητα απόκρυψης στοιχείων από το ευρύ κοινό. Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι τύπου noir σκανδιναβικό, αλλά το στοιχείο αυτό του προσδίδει μία ακόμη πιο σκοτεινή αύρα.
Παρακολουθήστε το 2o reading vlog για το #Crimaython2020 με τις σκέψεις μου για το βιβλίο.
No comments:
Post a Comment